Wat eraan vooraf ging

Moniek

Van de moeder van Moniek:
Toen wij een onze dochter Moniek kregen wisten we al snel dat ze gehandicapt zou zijn. Het was een moeilijke periode en je gaat ook van alles uitproberen, wat goed en prettig voor haar zou zijn. We dachten dat paardrijden haar wel zou ontspannen, maar Moniek was zo spastisch dat een ritje op onze pony heel moeizaam was, het deed haar zelfs pijn om haar benen te spreiden, dus zitten op een ponyrug ging niet echt.

We hoorden toen via via van De Manege Zonder Drempels. Daar reden ze speciaal voor deze groep gehandicapten met een Huifbed. Nou wij erheen natuurlijk en Moniek genoot en ontspande geweldig op het huifbed. Maar waar Moniek niet van genoot was autorijden, dus eenmaal vanuit Bennekom weer thuis was ze weer net zo gespannen als daar voor. En zo eigenwijs als wij waren riepen we meteen: wat ze daar doen kunnen we hier toch ook! Zo gezegd zo gedaan dachten we, maar helaas we kregen vanuit Bennekom toen der tijd geen medewerking om het huifbedrijden hier op te zetten. We zijn toen weer een keer gaan rijden met Moniek daar, en hebben heel veel foto’s gemaakt, zogenaamd van Moniek maar elk detail van het huifbed werd vast gelegd. Toen hadden we echt geluk ons huifbed kreeg een lekke band. We moesten wachten op reparatie. Ze gingen met het wiel naar de garage en lieten ons alleen met huifbed achter, Piet had meetlint in zijn zak en ik pen en papier.

Zo hebben we een huifbed op papier gekregen en Piet mocht hem op zijn werk laten maken. (Gelukkig is ondertussen het contact heel goed tussen De Manege Zonder Drempels en Stichting Dupla).

We gingen op zoek naar pony’s, in ons dorp woonde toen Jan de Bruijne en hij had een goed spannetje Welsh pony’s. Zo gingen we van start, eerst oefenen met Moniek als proefkonijn, maar ze genoot meteen.

Bij Bucephalus werd de binnenbak afgehuurd voor de woensdagmorgen en na een paar keer oefenen kwam er een vriendje van Moniek ook proberen.

Jan Paul was bijna even oud als Moniek (toen 3 jaar) en zo zijn we op 30 maart 1994 voor het eerst echt gestart met het huifbedrijden. Na een paar weken hadden we al snel de hele woensdagochtend gevuld. En het was ook na het rijden gezellig in de kantine, we waren moeders onder elkaar met een gehandicapt kind, er werd wat afgekletst over het lief en leed van onze kinderen. Met elkaar werden we er sterker van en we zagen dat onze kinderen genoten, zo hebben we Stichting Dupla opgericht en ons bestuur bestaat nog steeds grotendeels uit ouders van een gehandicapt kind.

Helaas is onze Moniek maar negen jaar geworden, we hadden haar graag nog veel langer bij ons willen hebben maar lichamelijk zat dat er niet meer in.

En we realiseren ons ook dat met haar lichamelijke ongemakken een verder leven ook heel zwaar voor haar zou zijn geweest. We hebben in die negen jaar veel van haar geleerd, en van alles meegemaakt. We hebben haar zoveel mogelijk laten genieten en veel met haar ondernomen ondanks haar beperkingen. Het huifbedrijden is daar een groot onderdeel van geweest.
En we vinden het nog steeds belangrijk dat er zoveel mogelijk mensen kunnen genieten van het huifbedrijden.

Voor mij zelf was het even een schok dat de nieuwe manege naar Moniek vernoemd zou gaan worden. Maar als ik aan Moniek denk, paste dat wel bij haar, Moniek was een meisje wat ondanks haar handicap toch wel degelijk haar aandacht vroeg en ook zeer zeker van iedereen kreeg! En ik vind het eigenlijk wel mooi dat ze die aandacht ook nu na haar dood nog steeds weet te krijgen.

Carolien Bregman